Rozdział 22

-Yeobeoseyo?

-Hej, to ja. - odpowiedział Zelo. - Dałabyś się zaprosić na kolację?

-Żeby wyszło na jaw, że jesteśmy razem?

-Ani. U nas w dormie. Chłopaki pomogą nam wszystko ukryć.

-A co z Asią?

-Przyjdziecie razem, a potem oni wszyscy pójdą na miasto. Obiecuję, że jedzenie będzie dobre. - zaśmialiśmy się.

-Arasso. Skoro tak prosisz, to nie mogę odmówić.

-Jutro o dziewiętnastej?

-Może być.

Co on znowu kombinuje. Przecież i tak bardzo często się widzimy.

-W co się ubierzesz? - spytała Asia.

-W cokolwiek. Co za różnica?

-Zelo zaprosił Cię na kolację, co oznacza, że powinnaś się ładnie ubrać. Na przykład w tę sukienkę, którą ostatnio kupiłaś.

-W zmowie jesteście, czy jak?

-O co ty mnie podejrzewasz...

Następnego dnia była sobota i musiałam rano wstać do pracy. Dobrze, że wcześnie poszłyśmy spać i byłam w miarę wyspana. Na szczęście nie miałam dużo do roboty, bo ruch w kawiarence był niewielki. Po powrocie do domu Asia się mną zajęła. Nie miałam za wiele do gadania. Uparła się na sukienkę, o której mowa była poprzedniego dnia. Uczesała mnie i zrobiła szybki, ładny makijaż. Na co dzień się nie malowałam, gdyż nie miałam takiej potrzeby. Mojej urody nie trzeba ulepszać. Zbliżała się już dziewiętnasta, więc wyszłyśmy z mieszkania. Nie potrafię określić, jak bardzo była szczęśliwa. Podobał jej się mój związek z Zelem. Mam coraz większe wrażenie, że oni coś kombinują.

-Annyeong!!

-Annyeong. - trochę się zdziwiłam, bo otworzyła nam Soohyo.

-Chodźcie. - pociągnęła mnie za rękę do środka.

-To my będziemy już iść. - powiedział Youngjae.

-Wrócimy późno, więc macie cały wieczór dla siebie – dodał Himchan. Ich zachowanie jest coraz bardziej podejrzane. Wszyscy byli podekscytowani. Już po chwili zostaliśmy sami. Gdy zobaczyłam Junhonga parsknęłam śmiechem.

-Mwo?

-Dziwnie wyglądasz w takim stroju. - ubrany był bardziej wyjściowo, a zawsze nosi luźne, codzienne ubrania. Oburzył się, przez co wyglądał jeszcze zabawniej.

-Ty za to wyglądasz ślicznie. Rzadko widzę Cię w sukience.

Usiedliśmy do przystrojonego stołu i zaczęliśmy jeść. Mówił prawdę. Dania były wyśmienite.

-Ja nie za bardzo umiem gotować, dlatego reszta mi pomagała.

-Spisali się.

-Też tak uważam.

-Czemu mam wrażenie, że to wszystko ma swoje drugie dno?

-Spytałem się reszty, co zrobić na naszą rocznicę. Odpowiedzieli, że powinienem zaprosić Cię na randkę.

-Rocznicę?

-Sto dni. Już tyle czasu jesteśmy razem.

-Liczysz to? - trochę się speszył.

-Tak jakoś wyszło.

-Miło jest spędzać czas w ten sposób.

-Szkoda tylko, że jesteśmy tak ograniczeni. Nie ma tu za wiele rzeczy do roboty. Możemy co najwyżej obejrzeć jakiś film.

Tak też zrobiliśmy. Wybraliśmy pierwszą lepszą komedię romantyczną i usiedliśmy na kanapie. Skorzystałam z okazji i wtuliłam się w mojego chłopaka. Nie wiem czemu, ale lubię przytulać się do ludzi. Wcześniej nie za bardzo miałam do kogo.

-Ania.

-Ne, oppa? - uśmiechnął się. Bardzo lubi, gdy dziewczyny tak do niego mówią.

-Cieszę się, że tu jesteś. - pocałowałam go i kontynuowaliśmy oglądanie.

Było mi ciepło i wygodnie w objęciach Zela. Nie obyło się bez uśnięcia. Śniło mi się, że jesteśmy sami na plaży i siedzimy na ciągle gorącym piasku. Jest już noc, ale ogrzewa nas ciepło ogniska. Niebo jest bezchmurne i wyraźnie widać świecące gwiazdy. Gram na gitarze, a Junhong śpiewa jakąś balladę. Nie rozpoznaję melodii. Po skończeniu Zelo zabiera mi instrument i kładzie go na piasku. Bierze mnie na ręce i idzie w kierunku morza. Próbuję się uwolnić, lecz na próżno. Chłopak coraz bardziej zagłębia się w wodzie. Dotyka ona już nawet mnie. Jest chłodna, ale też przyjemna. Junhong przytrzymuje mnie już tylko w pasie i przyciąga do siebie. Przez to, że jest taki wysoki nie ma problemu z dosięgnięciem dna. Mi jednak brakuje tych dwudziestu centymetrów, więc opieram się wyłącznie na nim. Zbliża się i całuje mnie raz, drugi... obraz zaczyna się zamazywać, ja wracam do rzeczywistości. To był jeden z moich nielicznych normalnych snów. Obudziłam się na kanapie przykryta kocem, z głową na kolanach Zela. Głaskał mnie po włosach.

-Annyeong.

-Annyeong. Jak Ci się spało? - zapytał.

-Bardzo dobrze.

-Chodź na śniadanie. - wstaliśmy i skierowaliśmy się w stronę kuchni.

-Śpiące królewny wstały. - zaśmiał się Daehyun.

-Hyung!!

-Nie dokuczajcie mu z rana. - powiedziałam.

-Randka się udała?

-Chyba można powiedzieć, że tak. - uśmiechnęliśmy się.