Rozdział 23

Annyeong.

Co w tym SM się dzieje. Najpierw Kris, potem Sulli, teraz Jessica i Luhan... Zastanawiam się, czy oni mają zamiar coś z tym zrobić. Ostatnio zaczęłam myśleć nad studiami. Chyba będę musiała zabrać się porządnie za naukę. Prawdopodobnie czeka mnie na maturze rozszerzony polski i angielski. Nie ma to jak plany wybrania się na koreanistykę :)

Dzień przed wyjazdem Asi znowu poszliśmy do dormu B.A.P. Niestety tego dnia dostałam głupawki. Ciągle się śmiałam i nikt nie mógł mnie uspokoić. Zdarza mi się to co jakiś czas. To pierwszy raz, odkąd przyjechałam do Korei.

-Właściwie, to z czego ty się tak śmiejesz?

-Nie... wiem. - ledwo to powiedziałam. Brzuch mnie już bolał i nie mogłam nabrać dobrze powietrza. - Chyba z niczego. Hahaha...

Wszyscy znowu wybuchnęli śmiechem razem ze mną.

-Spróbuj na chwilę być poważna. - zrobiłam głęboki wdech, wyprostowałam się i ścisnęłam usta, po czym znowu nie wytrzymałam.

-To mi zaczyna wyglądać na jakąś chorobę psychiczną.

-Ale ja... jestem zdrowa. Od czasu do... czasu mi się... to zdarza.

-Czy ty się w ogóle słyszysz?

-Wzięłaś coś, czy jak?

-Ani... może niedługo... mi przejdzie.

-„Może”. To dobre słowo.

-Nie wygląda na to, żebyś miała zaraz przestać.

Trwało to chyba z godzinę, albo i więcej. Byłam tak wykończona, że organizm postanowił dać mi coś na sen. Zaczęłam ziewać, a wtedy wszyscy zareagowali.

-O nie. Nie będziesz tu znowu spać. - powiedział zdecydowanie Yongguk. - Trzeba jutro zawieźć Asię na lotnisko, a wszystkie jej rzeczy są u Ciebie.

Problem w tym, że ja ledwo trzymałam się na nogach. Dopiero co szalałam, a teraz prawie spałam na stojąco.

-Odwiozę was do domu. - zaproponował Zelo.

Nikt się temu nie sprzeciwiał. Dziwne, bo przecież może się coś wydać. A ja nie myślałam wtedy racjonalnie, więc nie mogłam odmówić. Po jakimś czasie zeszliśmy do taksówki, a Junhong cały czas przytrzymywał mnie, żebym nie upadła. Gdy już siedzieliśmy w środku, głowa od razu opadła mi na ramię chłopaka. Po dotarciu na miejsce nie miał wyboru i musiał wnieść mnie do mieszkania na rękach.

-Zelo... - wymruczałam pod nosem, gdy weszliśmy do środka.

-Hmm?

-Saranghae. - chyba go tym trochę zaskoczyłam.

-Ja Ciebie też. - odpowiedział po chwili.

Zaniósł mnie prosto do łóżka i przykrył kołdrą. Już miał się skierować do wyjścia, gdy zatrzymałam go ręką.

-Zostań jeszcze chwilę.

-Taksówkarz może sobie coś pomyśleć...

-Gdyby chciał, to już mógłby sobie coś pomyśleć.

-Niby racja.

Usiadł obok mnie na łóżku i zaczął głaskać po ręce. Momentalnie usnęłam, więc kierowca pewnie nie czekał zbyt długo.

Obudziło mnie potrząsanie przez Asię i jej donośny głos.

-Ania... wstawaj!! Zrobiłam Ci śniadanie, więc łaskawie rusz tyłek i pójdź do kuchni.

-Arasso. Już wstaję. - skończyło się na otworzeniu jednego oka.

-Anno Tergel!! Podnieś swoje cztery litery i marsz na śniadanie!!

-No idę!! - dla świętego spokoju wykonałam jej polecenie.

-Dziękuję, żeś taka dobra.

-Nie ma za co.

Po zjedzeniu ubrałam się, umyłam i wyszłyśmy z domu. Miałyśmy jeszcze trochę czasu, więc nie musiałyśmy się spieszyć. Przez całą drogę ziewałam.

-Ty nadal jesteś niewyspana?

-Co się właściwie wczoraj działo?

-A w którym momencie straciłaś pamięć?

-Jak wsiadaliśmy do taksówki.

-To wiele nie straciłaś. Powiedziałaś tylko Zelo, że go kochasz i poszłaś spać.

-W taksówce?!

-Ani. W mieszkaniu. Spokojnie. Nic głupiego nie zrobiłaś.

-To dobrze.

Samolot nie miał żadnego opóźnienia, więc Asia odleciała o czasie. Kazałam jej zadzwonić, jak już dotrze na miejsce.

-Ale tu będzie już późno.

-Trudno. Masz zadzwonić nawet, jakbym spała.

-Okej. - mam tylko takie wrażenie, czy spodobał jej się pomysł z budzeniem mnie?


 Hehe, wręcz nie mogłam nie dodać mojej głupawki do tego opowiadania.